Knakworsten

De kachel brandt. De wind giert om de tent en het is 7 graden buiten. Kort samengevat: 

We zijn aan de Nordkapp!!

Na maanden van voorbereiden, plannen, voorpret, keukens bouwen, autopech enzovoort, hebben we na 3300 kilometer ons doel bereikt

Ik zal u vertellen hoe de dag vandaag verlopen is. 19 juli 2017. Die ga ik onthouden.

We vertrokken vanmorgen uit onze uiterst comfortabele hut in Ivalo. Het regende en het was 12 graden. Er staan 390 kilometer op het programma. Heerlijk geslapen op een bed en het was donker doordat de gordijnen dicht konden. Want donker is een begrip dat men boven de poolcirkel in deze maanden niet kent. Vreemde gewaarwording, elke avond weer.

Na Inari zijn er uitgebreide wegwerkzaamheden en na een slalom tussen trucks en shovels over een gravelpad, komen we tot stilstand. Er staat een blauw busje op de weg. Ineens, even verderop, een enorme knal. Ik zie de berm opbollen en stenen wegspatten. De man van het blauwe busje kruipt uit de berm met zijn detonatie-apparaat en zet het busje weg. Een rupskraan maakt de weg vrij van puin en stenen en we rijden door de kruitdampen verder. Raar.
De weg wordt hier verbreed en er zal wel een steentje in de weg hebben gezeten.

Al rijdend verandert de omgeving. Het naaldbos verdwijnt en er komen vlaktes voor in de plaats. Vlaktes met van die verwaaide berkenboompjes. En meren, prachtige meren. Steeds iets ruiger. Voor we het weten zitten we in Noorwegen. Noorwegen, je weet wel. Waar de bergen hoger zijn en het landschap onherbergzaam. Waar om elke hoek een waterval klinkt. Een verdwaald rendier kruist af en toe ons pad.
Bij Karasjok bezoeken we nog even de plaatselijke smid die authentieke messen maakt. Beetje duur, wel mooi.

We rijden via de E6 en bij Lakselv rijden we langs de Porsangerfjorden. Dit is nog ruim 150 kilometer naar de Nordkapp en waarschijnlijk de mooiste autokilometers uit mijn leven. Groots, wijds, onherbergzaam, helder water van verschillende kleuren blauw en groen, rode dorpjes en ga zo maar door. Het weer is goed met af en toe de zon. Tunnels, haarspeldbochten, unieke vergezichten. Dit is zo mooi.

Uiteindelijk komen we aan bij Honnigsvag. Het laatste dorp voor de Nordkapp. Hier leggen veel cruiseschepen aan voor een bezoek. De eerste camping is niet druk maar ligt onbeschut. Het plan is de tent maar het weer doet ons twijfelen. Toch een hutje? Het waait superhard. Daarbij is het hutje ons prima bevallen vannacht. Wat een luxe.

Even wat rondvragen op andere parken, maar alle hutjes zijn vol. Dan komen we in Kirkeporten. Daar zie ik kans om een enigszins beschutte plek te vinden voor de tenten. Het waait nog steeds als een dolle en het is niet warm. Dit wordt survival.

Gelukkig zijn we een beetje voorbereid.

We zetten de tenten op, omringt door rendieren op de berghellingen.

Dan is het tijd voor datgene waarom alles is begonnen. We rijden naar de Nordkapp. Een dichte mist slaat om de auto heen. Het zicht is nog 75 meter en ik volg de taxi voor me. De aanduiding "nordkapp-taxi" doet met vermoeden dat hij hier vaker is geweest.

Na 15 kilometer komen we aan bij de kassa. Ook de Nordkapp is business.

Een geweldig centrum hebben ze hier aangelegd, drie verdiepingen uitgehouwen in de berg, maar ik kan niet wachten om een foto te nemen bij de wereldbol, hét teken van de Nordkapp. Klaar, gedaan, vinkje!!

Ik pink een traantje weg. Hier staan is belangrijker dan ik dacht. Het zat al heel lang in mijn hoofd. Het ging niet vanzelf. Het was een diep gekoesterde wens. En dan met ons 4!

Het is een heel eind rijden en het waait nog steeds, hard!

Uiteraard scoren we wat souvenirs. Allemaal een muts. Dan weer naar de auto. Kijken of de tent er nog staat.

Alles in orde. We eten knakworsten, brood en pasta. De kids gaan douchen.

Morgen nog een keer rustig bekijken, die Nordkapp. En dan nog 2,5 weken vakantie.